Quilhs que remeten a pus tard
Çò que pòt se far sens retard
Ne son mas daus einnocents.
Entau n'es estat de tot temps
'Na prueva, çò que vau contar
Sens charja sens aumentar
Vai vos montrar que totjorn
Fau viste far lo mesma jorn
Sens remetre a l'endeman
Çò qu'un pòt far a l'ora mesma.
'Na vetz, 'na genta filha
Beleu un pauc bredilha
Se penset que l'eria en atge
De se balhar au maridatge.
Mas quela fiera mijorieia
Ne se metre dins l'eideia
Que queu que l'auria per meitat
Aie totas las qualitats.
Lo falia, gente e jòune,
Qu'eu sia seris e beucòp d'eime,
Elegant e bien plantat,
Qu'en se sia l'onestetat,
Qu'eu aie l'amor, la sagessa,
La paciença, la delicatessa,
Qu'eu sia riche, de qualitat,
Mas qu'eu sia pas entestat,
Ne lo folia pas jalos,
Lo folia la perla daus espos.
Quant un saubet qu'au maridatge
Quela filha eria d'atge,
S'en presentet daus galants,
De plan gentes, d'elegants,
Los uns de bona noblessa,
Certans de granda richessa,
De fòrts, de bien bastits.
Mas, de tots quilhs partits
Nòstra dròlla ne volguet
Granda bestisa 'la faguet.
Apres quilhs beus pretendants,
Se presentet los pendants,
Paubres de richessa,
Sens aucuna noblessa.
Ma quela grand'oguelhosa,
Tròp fiera, tròp eschiprosa,
N'en faguet dau tapatge.
Ò ! Cresen-t'ilhs que m'esmatge
Se disset-'la. Que filha
Coma me, siria fòla
De prener en partatge
Si pietos personnatges.
N'es gran n'en vòle pas.
Continuam de queu pas
Se passa quauques ans
S'eslunha lous galants
Coifa Senta Catarina
La coqueta vielhina
Las ridas sur sa peu
Li fan n'autre museu
Adiu paubra bredilha
Te veiquí vielha filha
Sa glaça sens pitat
Li ditz : paubra tatà
Tu demoraras, a beu
de chausir queu e queu.
Afen ! Nòstra einaucada
Un jorn se trobet decidada
A prener tot pongut
N'impòrta quau individú
Que dins lo quartier pena
Ne 'via volgut esser en pena.
Veiquí coma la pretenciosa
Se trobet plan assetz urosa
De prener triste pretengut
Mai que fuguet lo bien vengut.