Desconfinament
« Vam tots crebar ! Qu’es pas benleu, qu’es segur ! »…
’Quò es es plan segur que crebaram tots un jorn mas ne’n es pas question per lo moment. Am pas lo temps perque ’queste còp, ’quò l’i es : som desconfinats ! « C’est la quille ! » disian los dròlles quand avian ’chabat de far lor temps de sodard.
Libertat ! Pò’es surtir sens ton « Attestation de déplacement dérogatoire » ente auras marcat ente vas, que vas l’i-far, per quantben de temps ne’n as. Po’es te virtoirar, t’estautinar tant qu’a bon compte, mai ’nar far tas comessions ente diable vòles, afen far tot çò que vòles, sens crenta de trobar sus ton chamin quauque policier chachinhos.
Libertat ! Mas ’tencion : vai fuelher se tornar ’costumar ! Pus question de trauchar las ruas sens s’estmajar si lo fuec es roge, rosseu o verd, nimai trasconar la plaça Jordan coma si qu’eria lo prat dau Jasep dau temps que sas vachas l’i paissian pasiblament. Pus question de surtir sens ton masque manca si ses segura de rencontrar degun. Pus question de te ’bilhar lo mandin e gardar lo mesma vestit tota la jornada : si suertes dins las ruas, faudra te chamnhar quand tornaras e tot fotre dins la machina de lavar per cas que lo virus se siria crampit dins ton abilhament.
« Il est nécessaire de se projeter dans une reprise progressive » disen los psicològues.
Sabe pas si ma « reprise » sira « progressive » o ben non, mas tantòst que tornarai prener la tomòbila ’nirai veire si las rumecs e l’autrujas an pas enfecit mon vargieron. Qu’es pas que siaïe tant loenh, mas eria totparier pas pro pres e l’i podia pas ’nar. Me taina lo poletar, l’afinforlar. Es grand temps de lo bessar si vòle semnar de las mongetas, de ’quelas que fan plan mestier a « Nòstra Dama de Caçolet » coma disen los colegas dau costat de Tolosa. Antan, ne’n faguei pas ; faguei de las pompiras, de las « Bintje » ; auria mielhs aimat de las « Belle de Fontenay », que l’i avia pas melhor autres temps per metre dins lo pastis de pomas de terra, mas ne’n trobei pas a la « Jardinerie ». Totparier levei ’na plan brava recòlta : 4 quilòs ! Faguei maitot daus pitits peseus ; mas que l’i me prenguei un pauc tard e la canicula los maumenet : ’quò fai que ’massei 12 pitits peseus conhats dins 5 gòuças e un fais de caletas. Ujan auria plan volgut l’i metre quauquas flors per far pus brave, mas aurai pas lo temps. Fin finala ’quò l’i fai pas ren ; coma disia lo defunt Barnin a sa femna que volia de las flors dins lo vargier per far daus bosquets per la Senta Vierja : « De las flors ? Las metras dins la sopa, benleu ? ».
Lo vòle tot farfolha, mon vargieron, a l’encontrari de mon apartament dempuei qu’ai ’gut lo temps de tot l’i bien esgar. Mas qu’aura m’es d’eivis que demòre dins-t’un musèu e que l’i torne pus trobar çò que me fai mestier… ’Vant lo confinament, me calculava pas per trobar quauqua ren ; avia mas ’nar fossinar dins la tireta de la comòda per ’trapar un parelh de malinas, o ben dins l’armari si volia quauque gilet o quauqua jupa. Mas, aura, bufa ! Qu’es tot si talament bien esgat que tròbe ren pus. Parier per los libres dins la biblioteca e los papiers dins los classadors. Ten, pas pus tard qu’aïer me rendei compte que lo classador que cherchava eria pus a sa plaça costumiera. E ben pòde te dire que l’i ai gratat un brave moment per lo trobar ! Ren. L’ai pertot cherchat : jos los muebles o darrier per cas que l’i aïe goletat o que l’i se sia raletat, jos lo liech, jos lo canapè, jos los fauteulhs, dins las tiretas mai dins los tiradors, dins lo carton de segle que me serv de paniera, dins la comòda, dins lo gabinet, dins la mag, pertot, pertot, pertot, quitament dins lo forn de la cosiniera e dins lo frigò. Fin finala eria ente devia èsser… mas ai pas l’abituda de trobar la besunha rier a sa plaça.
Aitanben, tornarai ren esgar si l’i a n’autre confinament. E tant pieg si chas me ’quò l’i es tot barrint-barrau e si ’quò fai panchiraud… Libertat !
Adiussiatz lo Coronavirus e que lo diable te crame, sala veunha !