(Istòria vertadierament vertadiera)
« Vam tots crebar ! Qu’es pas benleu, qu’es segur ! »…
Deux Pigeons s'aimaient d'amour tendre.
L'un d'eux s'ennuyant au logis
Fut assez fou pour entreprendre
Un voyage en lointain pays.
Los pijons que vos parle venian mas dau Champ de Julhet, rier a costat de chas me. Es-’quò qu’erian fenhants o ben es-’quò que ’quò preissava, um sap pas mas totjorn n’es que ’neren au pus pres e s’engulheren dins la prumiera fenestra dreibida que troberen : la fenestra de ma chambra. S’aisineren sus lo dessus de l’armari. L’i avia pas melhor endrech per far ringa-ringueta o per bastir. Te responde que podian l’i s’esbatre ! Avian pro plaça ! Fau dire que qu’es un grand meuble que data belament dau temps d’Enric lo Quatre, si talament beu qu’un galhard large d’espanlas l’i se podria tener dampie.
Ronflavan pas. Se tenian suaus. ’Quò fai que metei dau temps a me rendre compte de l’afar mas, tantòst fach, ’trapei lo balai per los far fugir e lor passei ’na desjablada que lor faguet levar la còa sens damandar ni crespas ni crespeus !
Un còp los dos fringaires partits, m’esmagei pus de ilhs. E los obludei. E l’enser obludei de ’nar barrar ma fenestra ’vant de m’esvenlar sus mon fautuelh per ’visar la tele d’aicianta la miegnuech o gaire dire.
Quand me ’nei coijar, en dreibir la pòrta de ma chambra, ’n’odor aspra de cròta me prenguet a la coleta. E quand ’lumei la clarda !!!! A bonas gens ! Lo toner m’esbòlhe, lo fuec de Diu me brusle : los dos flibustiers erian assolats sus l’armari, tranquilles coma Baptista, mas avian pertot chiat : sus lo dessus de liech, sus los linceus, sus lo chabeç, sus las coissineras, sus la pita comòda, sus la tabla de nuech, sus lo parquet. Pertot. E pas ’na merda druja, bien monlada, non : ’na foira esfoirada. Sabia pas que l’amor podia entau desrenjar…
Te responde qu’aguei pas mestier de ’trapar lo balai ! A m’auvir credar e a me veire m’esbraciar, los dos galurauds comprengueren que valia mielhs prener lor volada e se ’nar metre a l’acialat en quauque luech mai en atendis que passe la tempesta. Fauguet desfar lo liech e fotre lo linge dins la machina de lavar, me metre de pautas per netiar lo parquet, esferbir la comòda, montar sus lo selon per rasclar la brena sus lo dessus de l’armari e l’i passar dau desinfectant. Un còp fach, me ’nei fotre jos la docha, barrei mos contrevents e ma fenestra e me botjei dins lo liech. Pensa : ne’n podia pus ! Mas t’empifre ! A penas avia barrat los uelhs qu’auviguei un legier bruch, tres còps ren, frr…, un bruch… A fuec de nom : erian tornats ! Queraque dau temps dich que me gansolhava emper qu’avia tot laissat dreibit per far fugir los fums…
Mas fai-los surtir ! ’Quò siguet un brave venir veire ! Folia dreibir la fenestra mas, bufa, podia pas : l’i se ’navan balhar e me becavan la testa tant qu’a bon compte. Po’es creure que me plejava de menu ! N’en avia mon pro de m’endorsar e de me parar per pas me far esborlhar. Se sirias belament cregut dins « Les oiseaux », lo filme d’Hitchcok. Siguei oblijada de ’trapar ’na coissinera que me fotei sus la testa en prejar Diu que siaïe pas dau costat embrenat e, pitit a pitit, en me raletar, ’chabei totparier per trasdreibir la fenestra. Mas per los contrevents quò siguet n’autre afar : lo luquet eria blocat e avia mestier de mas doas mans per lo deblocar. Me jurei dins mon ventre que darançai l’i auria totjorn un flacon de « 3-en-un » sus ma tabla de nuech a costat de ma lampa de chabeç e de mon revelh per cas que faudria degripar quauqua besunha. ’Quò fuguet ’na ruda chaucha-buta ! Dau temps dich que varnalhava en secodre ’queu diable de luquet, los dos tustauds, d’a fons trasfolits, se balhavan pertot dins la chambra sens s’obludar de me becar en passar… e de chiar. Me croteren quitament sus lo chais !
Fin finala, qu’es me que ganhei la batalha e mos tormentaires prengueren la volada sens damandar la monuda. Te responde que son pas prestes de l’i tornar : ai barrat mos contrevents mai ma fenestra …. e sabe pas si los tornarai dreibir un jorn ! Probable qu’aurai pus tòst massat la gripa aviara que lo COVID-19 emb quilhs dos apòstres emplumats ! Te respone que m’en rapelarai daus pijons desconfinats mai de tota la miseria que vivem !