La tisana
« Vam tots crebar ! Qu’es pas benleu, qu’es segur ! »…
L’i a mas ’lumar la tele per veire que qu’es la ’chabacion : de quau costat que te viresses ’quò vai mau. Lo mai que me faguet despiech qu’es un bargassaire que s’esbabinhava en dire que faudria confinar los vielhs d’aicianta au mes de decembre e quitament d’aicianta au mes de feurier ! ’Quò fuguet coma si m’avia fotut un còp de pesteu per lo chais. ’Laidonc me metei de migrar e de me dire que qu’eria pas la pena d’esperar e que tant qu’a far valia mielhs me tuar d’abòrd. Entau, dau mins, siria desbarrassada.
Òc-es : mas qu’es pas totjorn aisat de se suicidar. Fau puescher ! Diu mercés, per me ’quò siria ’cepte : auria mas traucar la rua, archelar la grilha, e me fotre jos lo prumier tren que ’ribaria ; manca qu’en ’queste moment los trens son confinats ilhs maitot e l’i en a pus. Podria me foetar de la fenestra ; manca que demòre au sieisesme estatge e tròbe que ’quò fai tot-a-fet tròp naut… ’Quò me fai rapelar Panazô : un jorn que ’quò ’nava pas fòrt volguet se pendre. Eria plan decidat. ’Net cherchar ’na còrda, l’estachet ’pres lo trau dau granier mas aguet beu jarnhassar de totas las manieras, virolhar la còrda de tots los biais, poguet jamai far l’uelheta autorn de son còu ; n’autre còp volguet se nejar mas trobet que l’aiga eria tròp freja. ’Laidonc l’i laisset far. E ben, me, fau parier.
Perque se far tant de meschant sang ? De tots biais l’i a mai de temps que de vita ! ’Laidonc…
’Laidonc l’i a mas esperar. Esperar que quauque sabent tròbe quauque vaccin ’vant que lo Coronavirus vene ronhar mos fetges blancs. Esperar, en me dire que, si ’quò me ’trapa, podrai ’nar a l’ospitau e l’i trobar quauqu’un per me conhar daus chaneus dins mos cròs de nas e m’eschivar de tròp sufrir, e me far quauqua picura de Remdesivir o d’Hydroxi-Chloroquine o ben de çò que diable voldran.
En atendis, me damande si vau pas me far de la tisana de la mair Tata-Chabra, la melhor garissairitz dau temps d’Enric lo Quatre mai benleu ’vant. Ne’n ai tornat trobar la recepta e la te balhe per cas que ne’n voldrias far :
1) Tirar l’aiga dau potz, la botjar dins-t’una granda pairòla e tantòst que ’quò pren lo bulhir l’i metre dedins :
- ’na ponhada d’autrujas,
- doas-tres chambas de persilh,
- ’na pica de pebre negre,
- un bretum d’erba de grapaud,
- ’na granda culhierada de citre doç fach emb daus perons estrangla-chen,
- ’na ponhada de brin de blat negre,
- ’n’embrucida de coas de cireisas bien sechas,
- quatre flors de l’erba de la Senta-Vierja,
- ’na culhierada de lach de chabra negra suitada de quinze jorns,
- dos piaus de grana de tranuja,
- tres punaisas que faudra bien espotir,
- un bocin de coa de vielh grapaud
2) Un còp fach, tot boirar. ’Pres, far cueire dins ’na brasiera :
- quatre jarras de sautareu,
- n’alimaç roge,
- las doas pautas de davant de ’na mocha bleuia,
- un uòu de cana blancha.
3) Botjar lo tot dins la pairòla e desboirar emb tener lo panlon de la man gaucha, lo pitit det escartat daus autres.
4) Laissar infusar dos jorns de temps.
5) Ne’n beure tots los mandins la meitat de ’na selha.
Te garantisse pas qu’agisse… ’Quò l’i fai benleu tant coma de bufar dins lo cuòu de la chena per jugar de l’acordeon, mas ’quò costa ren d’essaïar nonmas la pena de zo far. Remarca que, si vòles far pus viste, po’es totjorn tiflar un bon veire d’aiga de Javel ; mas l’i me fiaria pas !
Anem, queraque, vam ben ’chabar per li torcer la corniòla a ’queu diable de COVID-19 !