Lo dosesme confinament
Vam tots crebar, qu’es pas benleu qu’es segur ! Qu’es la chabacion ! S’eria pas jamai vist ! Tant se tuar d’abòrd ! Se ’nar fotre dins l’aiga…. Manca que ’quò z-a si talament plegut que lo grand prat es nejat e que podrias pas ’ribar d’aicianta au peschier. Segur po’es surtir per te destornar, mas nonmas ’n’ora. Qu’es viste passat ’n’ora. E fau pas t’esluendhar d’un quilometre de chas te. E pas obludar ton « Attestion de déplacement dérogatoire ». E pas obludar de metre ton morrilhon per te parar dau virus per cas que te trobarias nas per nas coma se. Afen ’quò torna far : som confinats.
’Laidonc, l’i a mas d’esperar. Mas fau pas esperar a la tusta-barra en gemar e gemassar perque de tots biais ’quò serv de ren. Esperar e viure coma un chat dins-t’un apartament : minjar, plumar lo jai, fautuelh, metre lo nas defòra un pitit moment, plumar lo jai, fautuelh, minjar, durmir… Mai que mai fau eschivar de ’lumar la tele perque ’quò ’chabaria de te balhar lo veson. L’i verias mas de las neciarias : lo virus, la mala-fam, lo virus, los politicaires, lo virus, las « séries », lo virus, quauqu’atemptat, lo virus, quauqua guerra aquí o ben lai, lo virus, daus sabentos que saben grand-chausa dau virus mas que te’n parlen de las oras de temps, lo virus, lo virus, lo virus, o ben « la Covid », mas qu’es parier.
Es-quò de pensar que vai fuelher demorar confinada un mes de temps mai benleu dos, mai benleu mai, sabe pas mas totjorn n’es que quauqua ren pitit a degut s’encrocar dins ma testa e sei blocada. Ai lo reinard. Me’n vau d’encai, ’na man sus mas rens, l’autra sus un baston, mon nas que ’visa mos sotliers e, de las vetz, ’quò me lança a ne’n credar. ’Quò me faguet parier per lo prumier confinament. Mas ’queste còp me tornaran pas ’trapar : ’nirai pas a la clinica ! A, filh de garça, cugei l’i crebar ! L’i ’nei lo mandin e, tantòst ’ribada, me conheren dins-t’un parçon, me disseren de me desbilhar e me balheren ’na granda blauda bleuia, un bonet e de las pantoflas apariats. Un còp fach me disseren d’esperar. A, per esperar, esperei ! Esperei un brave moment ! Esperei tota la mandinada ! Lo miegjorn ’nava sonar quand ’ribet ’na jòuna dròlla que butissia un pitit charreton emb plen de besunha dessus. ’La m’expliquet que ’nava me far ’na picura per puescher far ’quò-’quí e ’quò-lai. Eria ’cepte veire que s’aprenia infirmiera perque aurias dich que disia sa leiçon e quand fauguet far la picura se vesia qu’avia paur, que sabia pas d’engueras bien l’i se prener : non pas picar franc dins mon braç, l’i ’net a pitits còps coma si sarcissia ’na chauça ; segur, l’i ’ribet pas e ’laidonc me sarciguet l’autre braç sens pas mai puescher l’i conhar la ’gulha. Demoret ’quí balint-balant, gòrja badada d’aicianta que ’ribesse un medecin ; li te passet ’na cirada que l’aurelhas de la paubra pita degueren segur li briquetar un brave moment. Se’n ’neren e me laisseren a l’abrand. Tornei esperar. Te responde qu’aguei lo temps de l’i m’einuiar dins mon parçon ! Afen, totparier, vengueren me cherchar e me chergeren sus un pitit chariòt. Me ’meneren dins-t’una granda peça e ’quí, paubre ’fant, me conheren dins-t’un grand sarcofage que brundissia coma si ’nava s’espetar ; un còp fach me fagueren golar ’na chanela e firgoneren dins mon golareu ; un còp fach me conheren un chaneu dins mon cròs de cuòu ; un còp fach me fagueren ’na radiografia de las rens ; un còp fach …. me rapele pus. Afen tot l’i passet : la rata mai lo jargier, lo golareu, los budeus, l’eschina, los fetges blancs mai la quita petairòla. Tot ’quò per me dire qu’avia ren, qu’eria tant fiera coma ’na jòuna de vint ans, manca que mon rasteu d’eschina eria minjat per l’artròsi coma ’na vielha de quatre còps vint ans, que l’i avia ren a far nonmas s’eschivar de demorar siclada e marchar tant qu’a bon compte. Marchar tant qu’a bon compte quand ses confinada…
Me balharen de las mertions per cas que me dòliesse tròp mas ne’n vòle pas de lor salopariá ; qu’es mas de la poison. Aime mielhs far coma lo defunt pair Liunard. Un ser que fasia un freg a ne’n fendre lo cuòu d’un merle eria vengut coma sa femna, la Catarinon, velhar chas mos grands. Eria siclat rier davant lo cròs de la baciá ; l’i te passava un vent a copar la barba dau lop que li flinquet las rens tota la sernada. Aitanben, lo lendeman se podia pus endurar de son eschina e se planhava en dire « Lo cròs eria pitit mas lo dolor es pro bela ! ». A la fin, la Catarinon ne’n aguet son aise de ’quela ricancoina. ’Trapet ’na punhada d’autrujas e las fretet sus lo cuòu dau paubre Liunard que s’enfugiguet en credar : « ’Planta, Catarinon ! ’Planta : sei garit ! ». Òc-es ! Mas vai-te’n trobar de l’autrujas dins las ruas de Lemòtges …