La musica
« Vam tots crebar ! Qu’es pas benleu, qu’es segur ! »…
En atendis de crebar o pas, quand fau passar son temps de confinat dins-t’un apartament, l’i a de que se languir. Que l’i far si n’es boticar, vironar, topinar ? E botica, virona, topina, l’autre jorn ’nei fossinar dins mon armari per veire si l’i auria pas quauqua besunha bona a balhar au pelhaire. E, en l’i gratar, que l’i trobei bien cachat dins lo doble-fons ? Mon violon ! Me calculei que l’i avia mai de seissanta ans qu’avia jugat quauqua musica… Suvenirs, suvenirs, quand te ’trapen… Me tornei veire, drolleta… dròlla quand jugava « La méditation de Thaïs » e que ma mair ne’n legrimava… e ’quí e lai… Un còp passat l’atendriment, me rendei compte que mon violon s’eria vielhit se maitot : l’i restava nonmas doas còrdas e l’archet eria tot esborrissat. Podia pas me’n servir. Lo tornei sarrar dins son estuig en me pensar que l’i demoraria confinat cent set ans de diumencs, coronavirus o pas coronavirus.
Tant pieg. Tornei trantussar dins l’apartament. Mas la musica m’entestava. M’eria d’eivis que me destornaria de mas bibasons. Segur, avia mas ’lumar lo pòste o ben far virar quauque disque per ne’n auvir ; mas, çò que volia qu’eria de la far, me, emb mos dets. ’Laidonc ’nei cherchar un meschant pitit clavier que s’eria sauvat dau temps que mon filh eria dròlle e que l’i se desfolava dessus.
Donat que m’eria apresa tanben a jugar dau piano quand eria jòuna, me dissei que ’quò siria n’afar de ren e m’eimatginava desjà jugar « La Polonaise ». Mas, totparier, comencei tota crentiva. Pausei lo gròs det sus la tocha per far lo « do », puei lo det guinhador sus lo « ré », lo grand det sus lo « mi » ; un còp fach, faguei virar mon gròs det de per dejos sur lo « fa », puei n’autre còp lo det guinhador sus lo « sol », lo grand det sus lo « la », l’anelari sus lo « si » ; mas quand volguei poïar lo pitit det sus lo « do » per dire de bien ’chabar la gamma, bufa : la tocha eria muda e ’quò faguet mas « pfft ». Pensa : dempuei lo temps que degun s’avia servit de ’quela besunha ! ’Quò me faguet rapelar quand lo Fernand jugava de la clarineta per far dansar lo monde los sers de bateurza ; de las vetz ’quò rocava e dau tandis que reparava l’instrument, lo jugaire tenia de far de batre la mesura emb son pè de mòda que lo monde podian contunhar de dançar. Tornei far « do-ré-mi-fa-sol-la-si-pfft », un còp, dos còps, tres còps, ’na dietzena de còps. Podia pas me ’plantar si talament eria esmervelhada.
Mon succes de la man drecha m’encoratget e volguei far parier de la man gaucha. Mas me rapelei pas coma folia l’i se prener e siguei oblitjada de far la gamma emb nonmas un det e po’es creure que ’quò me faguet despiech. Afen, totparier, força de far, ’quò ’chabet per tornar, mai si, de ’queu costat, ’quò fasia « pfft » sus lo « fa ». Un còp la man drecha, un còp la man gaucha. Mas quand fauguet acordar las doas mans, ’quò siguet n’autre aures ! Volian pas s’avenir, las doas garças ! L’i ’nei bravament : « do » de la man gaucha en mesma temps que « do » la man drecha. Un còp fach : « ré » de la man gaucha e « ré » de la man drecha. Contunhei :« pfft » de la man gaucha e « fa » de la man drecha, d’aicianta au « do » de la man gaucha e au « pfft » de la man drecha. ’Quò me’n fasia sabar la codena. Mas pas question de l’i balhar l’abandon d’aicianta que l’i ’ribessa.
Afen, fòrça de varnalhar tota ’na senta jornada ’ribei… non : ’ribei pas a acordar mas doas mans, mas ’quò ’chabet per desengaunhar lo « fa » mai lo « do ». Quand me ’nei coijar m’endurmiguei en me dire que deman benleu podria me lançar per jugar emb la doas mans « Petite abeille bourdonne ». Nonmas benleu. Pas segur.
Tantòst levada, d’abòrd ’pres lo pitit desjunar, ’taquei la pita ’belha per la far vonvonar. Man drecha : prumiera mesura : doas nòtas si, ré ; de las blanchas. ’Quò poguet ’nar. Man gaucha : ’tencion : quatre nòtas ; de las negras. Çò que vou dire que, quand tu fas un « ré » emb ta man drecha, emb la gaucha deves far doas nòtas : un… T’enflute : qu’eria ’na « clé de fa » e sabia pus legir la portada !
E ben me faudra correr un brave moment per jugar « La Polonaise » ! Ne’n faudra daus confinaments ! Mas me descoratge pas e l’i me tene perque, veses-tu, aüei sei en mesma de jugar « J’ai du bon tabac »… d’una sola man segur, mas totparier…
E tot ’quò mercès au Coronavirus ! Mesfiatz-vos que m’en rapelarai de quela bestia !