Nos ensauvaram
Et ! hop... on en sortira
On s’en tirera comme toujours en France,
Ça vient tout doucement
Mais ça vient sûrement.
Eh ! hop... on en sortira
Entau disia la chançon que lo monde chantavan d’abòrd ’pres la guerra, a la Liberacion, quand avian d’engueras los tiquets de racionament e que tot lo país eria ’basit.
E ben, aüei, podrian la tornar chantar perque venem de n’en passar ’na malaisada. Segur som pas tirats d’einueg e lo monde vira d’engueras de bingois, mas : zo, nos ensauvaram ! ’Quò vendra doçament, mas ’quò vai venir, qu’es pas benleu qu’es segur.
Tres oras per te ’nar permenar d’aicianta a vint quilòmetres si vòles ! Qu’es pas la granda libertat, mas dau mins aurai ’chabat de comptar las oras en ’visar l’aiga rigolinar sus los carreus de ma fenestra. ’Na pluèia borrinosa, grisa, que se bòtja sus las maisons grisas, sus lo trepador gris, sus un monde gris. Fumos. S’escòrra de las oras de temps en tot que bròcha son vestit gris malha per malha sens ’menar de bruch. S’esfialandra, lonja coma ’na còrda de potz. Darreir mon « double vitrage », l’auve pas. De tot biais auriam pas grand’chausa a nos dire totas doas ; fai son trabalh de pluèia : molha, gibla, rosina, brimassa o ben tomba a plenas selhas. ’Na plèuia vilauda. Que parla ni ne chanta. Tristarda. Tamborina dins ma memòria e me fai pensar que ma vita se’n vai gota per gota, que lo temps passat tornara pas jamai.
...quand, ’famgalats,
Jòunes, fòus, trasfolits, sacats,
Nos aimavam coma perduts….
E auriam bicat d’atengut
De la pica dau jorn au ser
Sens jamai nòstra alen tener.
La pluèia risola sus ma jautas …
...E ’qui, jasents, d’amor daisats,
Ton còrps, lo meu, enchabistrats,
Assuausats, urós, tundits...
Pluèia tristarda e grisa que tomba sus un monde griselard. Es ma bona per te balhar lo veson.
Anem, zo : nos ensauvaram !
Vint quilòmetres, tres oras : ‘rier çò que fau per me ’nar estautinar dins lo bòsc e si quò pleu me ’nar metre a l’acialat dins la cabòrna dau grand chastenh ; escotarai la pluèia que fara ’nar sa pita musica en tombar sus la fuelhas. Flac-flac-flic-floc-floc… E si l’i demòre pro temps, benleu veirai lo pitit mulòt que l’i resta. Afen, es-quò un mulòt, ’na lira, o ben quauque rat-taupier ? Saubria pas dire. Comença per sortir nonmas son museu ponchut, s’esmaja, se tòrna conhar dins son cròs, o ben virona e se tira viste d’aquí en s’esvicoar lestament jos quauque esfolhadis. Frrrt…
O ben ’nirai jos lo vielh angar, a l’aras de mon pitit vargier. Siclada sus la vielha còça escotarai çò que me ditz la pluèia quand tomba sus çò que sòbra de la teulada : « Plòc, plic, plac… Vau embeurar la terra ‘rier coma fau e podras l’i far venir los pus braves legumes que pas jamai degun ne’n a vist los pariers ; los veiras naistre, frotjar, tant coma veiras las ròsas se desplejar sus los rosiers..Plòc, plic, plac… »
E me rapelarai sens p’una langor dau temps que ’navam tots dos nos raletar jos lo grand rover per l’i veire la fuelha a l’envers… E rirai en me dire : « Vielha codòrnha ! As lo renard ! ’Lai-donc te raletar jos lo chastenh... »
Anem, zo : nos ensauvaram !